Vliegen en rennen, dat heb ik zeker gedaan vrijdag! Omdat ik om half 2 naar Miri zou vliegen, had Chai woensdag aangeboden mij vrijdag ff naar het vliegveld te brengen. Ik zou met de taxi gaan, maar dat is een heel gedoe hier, gezien ik in een woongedeelte zit en blijkbaar alleen toeristen met de taxi gaan. Er is hier geen standplaats in de buurt en mocht ik een taxi tegenkomen, dan is het toeval. Heel aardig van Chai dus (zal wel blij zijn dat ‘ie een weekend van me af is) om me naar het station te brengen.

Iets voor 12 belt ‘ie om te zeggen dat ‘ie er zo is. Ik was natuurlijk allang klaar en gepakt. Dus ben langzaam naar beneden gelopen. Ik sta te wachten en zie het rode wrak aanrijden (CHAI!). De auto rijdt een bochtje en ik hoor KRAAAK! Dat is vast niet goed.. Maar ik zie niets bijzonders (alle roest/deuken/gaten waren er al en de bumper incl kenteken en knipperlicht ligt al een tijdje bij de garage). Dus ik laad m'n spullen in en wacht tot Chai wegrijdt. Er gebeurt alleen niets, ik zie ‘m toch echt gas geven. Stiekem vraag ik me af of die wel in de goede versnelling staat. Chai begint te mopperen en een beetje raar te kijekn, hij laat mij zien dat er niets gebeurt als hij gas geeft. Ach.. ik ben niet zo snel in de stress, ga er vanuit dat de motorkap omhoog gaat en dat de auto het dan weer doet. Nee dus, het blijkt dat er iets bij een wiel is afgeknapt en niet meer beweegt, tenzij je er tegenaan trapt. Ik stel voor allen maar rechtdoor te gaan naar het vliegveld, maar daar trapt ‘ie niet in. Oké, we hebben dus echt PANNE! Chai lacht en begint wat rond te bellen, geen idee met wie en wat, maar ik weet dat ik toch zo straks wel in het vliegtuig wil zitten. Het is inmiddels 12.15 uur.

‘Ik heb het geregeld, hoor! Er komt zo een auto ons ophalen en naar het vliegveld vliegen, maak je heen zorgen.' Stressbestendig als ik ben, ben ik nog steeds niet bezorgd, wel al compleet bezweet, het is loeiheet! Chai gaat rustig verder met overal heen bellen, wil wat gegevens van mijn vlucht hebben, zegt me in te checken en komt er dan achter dat ik met Air Asia vlieg en dus niet met Malaysia Airlines, wat betekent dat je niet via de telefoon kunt inchecken. OEpS! Het is 12.30 uur geworden, wat betekent dat ik nog 15 minuten heb om in te checken en het is 20 minuten rijden, dus stress heb ik niet meer, ik weet dat het toch niet lukt.

Maar Chai heeft goed nieuws, een vriend op het vliegveld is ff gaan vragen en ik mag wat later inchecken, namelijk 13.10 uur uiterlijk. Dat moet lukken. Alsnog ga ik boven proberen via internet in te checken, want als dat lukt scheelt dat alweer een hele hoop. Kom ik boven, kan ik werkelijk waar de aan-knop van de computer niet vinden. Chai heeft een Apple met een gigantisch scherm, maar de computer zelf kan ik absoluut niet vinden! ZO stom ben ik toch niet? Ik ga maar op de knieen onder de computertafel hangen in de hoop iets te vinden. Niets! Toch maar, met schaamte, Chai bellen om te zeggen dat ik de aan-knop niet kan vinden. Linksonderin.. Ja van wat? Het huis, het scherm? Er staat wel een vaag kastje links op de vloer, dus ik ga maar drukken en de computer gaat aan! Jee! Eenmaal aan (het is een Apple) begrijp ik de ballen niet van het hele apparaat, maar nog een keer bellen om te zeggen dat ik te stom ben om Internet op te starten is mijn eer te na. Dus ik ga maar wat priegelen en uiteindelijk blijkt er een balk onderin te staan die verdwijnt als je er niet met die muis op zit.. Sjongejonge, klote appel! Snel op internet en de site van Air Asia. Staat er ineens heel groot in beeld ONLINE INCHECKEN UITERLIJK 4 UUR VOOR VLUCHT! En het is nu.. 12.45, dus 45 minuten voor de vlucht.

Chai komt ook boven en net zo bezweet als ik! De auto die ons op komt halen is er nog niet en belt ons als hij er bijna is (de chauffeur dan he). Dus we kunnen ‘uitrusten' en ik doe maar snel een ander shirt aan, want de andere is inmiddels 2 tinten blauw, wat toch nie het originele design is.

Tijd om naar beneden te gaan, het is nu bijna 1 uur, nog een half uur te gaan en het is 20 minuten rijden, als ik m'n ticket heb,moet ik nog door de douane en als je pech hebt, willen die daar wel erg lang over doen. De auto is er en het is tijd om de chauffeur te leren vliegen! Blijkt de chauffeur Eean te zijn, die mij de vorige keer ook naar het vliegveld had gereden, toen ik voor stage-opdracht ging kijken hoe Chai zenuwpeest vlak voor de gasten aankomen op het vliegveld. Eean is een vriend van Chai en had mijn telefoonnummer de vorige keer gevraagd, waar ik niet zo goed onderuit kwam op het moment dat ik zei niet te weten wat mijn nummer was. ‘Dan bel je mij toch?' Juist, heb toch duidelijk verteld een vriend te hebben en 20 jaar oud te zijn, maar dat maakt niet uit... Dus toen hij mij een keer belde, mooi niet opgenomen en nu zit ‘ie weer in de auto, als mijn reddende engel dit keer. Ach geeft niet, ik ben blond dus ik ken mn telefoon niet zo goed.. Het is 13.17 op het moment dat we het vliegveld aanstormen.

Hop de auto uit, had gelukkig alleen handbagage, ticket ophalen ‘THANKS THANKS!!' naar iedereen die ervoor gezorgd heeft dat de balie nog open is. Hop, naar de douane, zit er een langzame kerel voor me niet normaal, ziet er ook een beetje louche uit en dat ziet de douane-meneer ook. Oke ik mag door, vraagt en van die kerels: ‘Heb je het koud?' Nou weet ik niet of dat Maleise humor is, maar ik zweet en ben rood, bovendien hijg ik van het rennen en dan wil hij een gesprekje aangaan door me iets doms te vragen? Ik zeg nee, ik heb het warm, ik ben namelijk een beetje aan de late kant. Oke ik mag door, dus nu naar de ‘Imigresen' die je paspoort komt checken, stempel erin, en verder maar. Gelukkig is het hier geen Schiphol. Want door de controle sta je meteen in de vertrekhal, hoef je niet naar vage terminal 89b, maar gewoon hop, door 1 van de 2 deurtjes die naar de vliegtuigjes leiden. Ik zenwpezen heen en weer, heb nog 10 minuten en op het bord staat ‘last call' na mijn vlucht, maar ik zie nergens een bordje Miri, alleen 2 andere. Dus ik maar een AA-dametje vragen, zegt ze: ‘Je moet nog ff wachten hoor, we zijn nu eerst andere vluchten aan het inchecken en we roepen vanzelf om wanneer jouw vlucht komt!'

Kortom, na zoveel stress moet ik nog wachten ook nog, we vertrekken zo'n 10 minuten later richting Miri. Nou dan heb ik vast de stoel naast de stink-wc en tussen die 2 obesitassers in, want als je laat bent dan heb je een rotplek. Nee hoor, zat gewoon aan het raam! 50 minuten later zijn we in Miri, waar ik eerst bij de Starbucks een hazelnootchocolademelk en een apple danish haal. Oja, ik ben natuurlijk ook een stempel in mijn paspoort rijker! Want andere staat is een andere stempel, begint wel vol je worden hoor..!

Oja en voor deze ellende begon, belde er iemand beneden aan. Ik neem maar op en er begint iemand vaag te lullen, maar noemt ook mijn naam, dus het zal wel voor mij zijn! Iets van de post en ik zeg dat ik naar beneden kom. ‘nu?' ‘ja ik kom nu' ‘echt nu he' ‘ja ik kom nu' Dus ik hol naar beneden, is mijn pakje van mama er! Zit een boek en puzzelboek is, dat had ze al verklapt. Zegt die man: ‘ Mag ik je paspoort?' Potverdikkerdje, die ligt nog boven, dus ik weer naar boven ‘2 minutes huh?' roept de postkerel. Ik binnen 1 minuut boven en beneden (zweetvorming was toen al begonnen). Kom ik beneden ‘You follow me, okay?' Best, dus ik loop achter de man aan naar de entree, hij noteert mijn paspoort nummer en ik krijg mn pakketje. Dan begint het aloude gezwets van waar ik vandaan kom, wat ik hier doe, hoe lang etc etc.. Ach, moet er maar aan wennen, het wordt me minimaal 1 keer per dag gevraagd, Chai zei dat ik het op moest nemen en dan het bandje af moest spelen..